Źródło: AP Kat., Komisja Planowania przy Radzie Ministrów Zespół Planowania Regionalnego z siedzibą w Katowicach, nr poz. 2202_21

Kopalnia „Kramersglück”

Wniosek na nadanie kopalni zgłosił Ernst Kramer, mistrz ciesielski z Bytomia. 30 września 1867 roku uzyskała ona nadanie na rudę ołowiu. Pole z 1 Fundgrube 861 =142,1876 lachter kwadratowy, pole miało powierzchnię 169 682,1876 lachterów kwadratowych.[1] Nazwa kopalni pochodzi od nazwiska właściciela Kramera z dołączonym słowem „Glück"   (w polskim tłumaczeniu: szczęście). O właścicielach dowiadujemy się z dokumentów              z 2 grudnia 1867 roku i 28 stycznia 1868 roku, byli nimi : Ernst Kramer, mistrz ciesielski       z Bytomia – 32 kuksy, Otto Friedlaender, bankier doktor prawa  z Bytomia - 26 kuksów, Ernst Walter, notariusz i adwokat z Bytomia  - 21 kuksów, Hermann Scherbening dyrektor      z Szarleja reprezentant Spadkobierców Giesche - 21 kuksów.[2] Dnia  5 października 1872 roku „Kramersglück” uzyskała nadanie na rudę cynku, pole miało powierzchnię 742 869 m². 10 marca 1873 roku nastąpiła konsolidacja kopalni od tej pory nazywała się : „Konsoldiertes Bleierz und Zinkerzbergwerk Kramersglück”.[3] Na podstawie mapy 8 możemy ustalić zasięg pola górniczego kopalni. Od strony północnej graniczyła z kopalnią „Bleischarley”, od wschodniej z kopalniami „Für Pauline” i „Victoria Adelheid”, od południa z kopalnią „Gut-Glück”. Od zachodu graniczyła z kopalnią „Samuelsglück” Z dokumentu z dnia 15 stycznia 1878 roku  wynika, że stan posiadania do tego roku nie uległ zmianie.[4] Następnie Otto Friedlaender stał się posiadaczem 32 udziałów Ernsta Kramera, w wyniku czego posiadał razem 58 kuksów.[5] W 1883 roku 58 kuksów kopalni kupuje Hohenlohe. Po śmierci Ernsta Waltera, na podstawie testamentu z 24 października 1887 udziały po nim dziedziczyli: żona Laura Walter z domu Luchs, dzieci : Regierungs -Referendar a.D Georg Walter, Regierungs Assessor Dr Ernst Walter, żona kapitana Margarete von Byern z domu Walter. Spadkobiercy Ernsta Waltera sprzedają  w 1912 roku 21 kuksów  kopalni „Kramersglück” i 21 kuksów kopalni „Rosaliensglück” firmie   Spadkobiercom Giesche z Wrocławia za 25 tys. marek.  Razem Spadkobiercy  Giesche posiadali 42 kuksy.[6]