Źródło: AP Kat, Zbiór akt gruntowych…, sygn. 2040,k.60

Kopalnia „Samuelsglück”

Lokalizacja kopalni „Samuelsglück” i sąsiadujących z nią kopalń, jak również granice Wielkiej Dąbrówki, zostały przedstawione na poniższej mapie .  Wniosek dotyczący nadania kopalni złożył 3 grudnia 1854 roku Samuel Reichmann  kupiec z Bytomia w Królewskim Urzędzie Górniczym w Tarnowskich Górach.[1] Wielu autorów błędnie twierdziło, że Reichmann pochodził z Tarnowskich Gór.[2] Nadanie na ołów uzyskano 25 kwietnia 1857 roku               w Królewskim Urzędzie Górniczym we Wrocławiu. Kopalnia uzyskała pole na 1200 miar      z jedną Fundgrube 1 030 138 m2.[3] W   sierpniu 1857 roku udziały w kopalni posiadało          5 osób: Samuel Reichmann, kupiec z Bytomia - 44 kuksy, Friedrich Wilhelm Grosser, kupiec    z Gliwic - 31 kuksy, Ernst Fiedler z Bytomia -273/4  kuksy, Carl Knobloch, kupiec z Bytomia -111/4 kuksów, Ernst Kramer, Zimmermeister, (mistrz ciesielski) w dokumentach występuje również jako Baumeister  (mistrz budowlany) z Bytomia - 10 kuksów. Posiadali oni łącznie 124 udziały .[4] Autor  Voltz  twierdził, że wniosek na założenie kopalni został złożony pod koniec 1854 roku, a nadanie uzyskano dopiero w październiku 1857 roku.[5] Nazwa kopalni „Samuelsglück” wywodzi się od imienia kupca Samuela Reichmann z Bytomia z dołączonym słowem „Glück" (w polskim tłumaczeniu: szczęście). W sierpniu 1858 kopalnia miała już 18 właścicieli, byli nimi: Samuel Reichmann, kupiec z Bytomia -12 kuksów, Fridrich Wilhelm Grosser, kupiec z Gliwic - 3 kuksy, Ernst Fiedler z Bytomia - 17 ¾ kuksów, Carl Knobloch, kupiec z Bytomia - 11 ¼ kuksów, Ernst Kramer, mistrz ciesielski z Bytomia -10 kuksów, Salomon Beuthner, kupiec z Philadelphia- 30 kuksów, Dr Louis Elsberg z Nowego Jorku - 1 kuks, Aron Beuthner, kupiec z Bytomia -1 kuks, Emil Adolph Hennig, kupiec z Gliwic – 4 kuksy, Fleischer, Kreiswundarzt (chirurg) z Gliwic 7 ½, Richard Brunnquell, dyrektor            z Goldschmiede – 3 kuksy, Anton Waigt, Musiklehrer  (nauczyciel muzyki) z Wrocławia – 2 kuksy, Theodor Grosser,  kupiec z Berlina –  3 ½  kuksy, Herrmann Sieland, kupiec z Lipska – 1 kuks, Otto Foerster, kupiec z Lipska – 1 kuks, Carl Voigt, kupiec z  Lipska – 5 kuksów, Carl Haintze, mistrz murarski z Bytomia – 10 kuksów, Carl Theodor Schaeffer, kupiec           z Lipska – 1 kuks. [6] W późniejszym czasie właścicielem 35 43/248  kuksów stała się firma Georg von Giesche Erben z Wrocławia ( dalej Spadkobiercy Giesche).[7]  11 grudnia 1860 roku Spadkobiercy Giesche zakupili 359/4 kuksów  kopalni.[8]

        Przedsiębiorstwo było kontynuacją Spółki Spadkobierców Jerzego Giesche we Wrocławiu. Firmę utworzył kupiec wrocławski Jerzy Giesche (1655-1716), który  1704 roku otrzymał od cesarza Leopolda I wyłączne prawo wydobywania i sprzedaży galmanu na Górnym Śląsku. Przywilej ten ostatecznie wygasł w 1802 roku. Firma  musiała od tej pory nabywać kopalnie zgodnie z wymogami prawa górniczego. W 1829 roku spadkobiercy sprzedali część swych udziałów osobom obcym. Odtąd firma nosiła nazwę Gwarectwo Spadkobierców Gieschego. W 1845 roku opracowano statut; osobowość prawną towarzystwo uzyskało dopiero w 1860 roku, występując pod nazwą Bergweerksgesellschaft Georg von Giesche’s Erben (Spółka Górnicza Spadkobierców Jerzego Gieschego).[9] 

         18 sierpnia 1864 roku kopalnia uzyskała nadanie na cynk. [10] Właściciele „Samuelsglück”  dnia 17 września 1868 roku złożyli do WUG wniosek o nadanie nowej kopalni „Piryt”. Z powyższych informacji możemy się dowiedzieć o właścicielach kopalni „Samuelsglück” z 1868  roku,  posiadała ona w tym czasie 16 udziałowców. Byli nimi : Spadkobiercy Giesche z Wrocławia, Theodor Grosser, kupiec z Berlina, Salomon Beuthner, kupiec z Nowego Jorku,  Carl Voigt, kupiec z Lipska, Carl Theodor Schäfer, kupiec z Lipska, Otto Förster, kupiec z Lipska, Hermann Sieland, kupiec z Lipska, Ernst Kramer, mistrz ciesielski z Bytomia, Ernst Walter, radca sprawiedliwości z Bytomia, Adolph Hennig, kupiec z Gliwic, Anton Fleischer, dr medycyny z Gliwic, Carl Heintze, Mauermeister (mistrz murarski) z Bytomia, Anton Weigt, Musiklehrer (nauczyciel muzyki) z  Wrocławia, Richard Brunnquell, kupiec  z Ohlau, Aron Beuthner, kupiec z Bytomia, Lousi Elsberg, dr. z Nowego Jorku.[11] W 1903 roku  Spadkobiercy Giesche wykupili wszystkie udziały w kopalni „Samuelsglück”.[12]