Kopalnia „Bleischarley”

Hrabia Guido Henckel von Donnersmarck ze Świerklańca z linii tarnogórsko-świerklanieckiej Donnersmarcków  zgłosił w latach 1853-1855 cztery pola górnicze: pierwsze pole, „Young  Rowley” zostało zgłoszone 12 sierpnia 1853 roku.  Nadanie na ołów otrzymało  30 czerwca 1855. Drugie pole, „Bethlen” zostało zgłoszone 29 czerwca 1854 roku. Nadanie na ołów uzyskało 28 kwietnia 1855 roku. Trzecie pole, „Alcantara” zostało zgłoszone 25 maja 1855 roku. Nadanie na ołów otrzymało 7 kwietnia 1856 roku.  Ostatnie pole „Jane Eve” – zgłoszone 8 marca 1854 roku, nadanie na ołów otrzymało 21 maja 1855 roku. Powierzchnia każdego z  pól wynosiła  1200 miar z 1 Fundgrube, a obszar  każdego z nich był równy  1 033 138  m².[1] Według map  3 i 6 zamieszczonych w pracy, można  zlokalizować powyższe pola ( nazywane na mapach kopalniami). Pola znajdowały się na terenie: „Young  Rowley”  -       w Kamieniu na granicy z Rozbarkiem i Wielką Dąbrówką,  „Bethlen” - w Kamieniu                i Wielkiej Dąbrówce, „Alcantara” – w Kamieniu, „Jane Eve” – w Kamieniu i Wielkiej Dąbrówce.

Nazwa pola „Bethlen” pochodziła od  spokrewnionego z przodkami Donnersmarcków, rodem  Turzo von Bethlenfalva.[2] Identyczną nazwę rodu: Bethlen-Falva posiadała huta        w Świętochłowicach  wybudowana w 1830 roku  przez rodzinę Donnersmarck.[3] Wszystkie 4 pola zostały połączone 18 maja 1860 roku.[4] Dnia 15 sierpnia 1860 roku Spadkobiercy Giesche z Wrocławia zakupili połowę kopalni czyli 61 kuksów, oprócz tego kupili                  z sąsiednich kopalń leżących na terenie Rozbarku: „Gute Concordia” i „Urzula”, po 31 kuksów za kwotę  225000 talarów.[5] Kopalnia „Gute Concordia” o powierzchni 1 033 138m² , uzyskała nadanie na ołów 26 czerwca 1857 roku.[6] 

W 1853 roku  Guido von Donnersmarck założył spółkę akcyjną: „Schlesische A.G. für Bergbau und Zinkhüttenbetrieb” ( „Śląskie Kopalnie i Cynkownie”). Jej  siedziba mieściła się w Lipinach. W skład spółki wchodziły  zakłady cynkowe, kopalnie galmanu „Cecylia”, „Teresa”, „Apfel”, „Szarlej”, „Wilhelmina” i kopalnie węgla, wydzielone z dóbr Donnersmarcka. Kapitał akcyjny ustalono na początku na sumę 5 milionów talarów.[7]

W dniu 25 czerwca 1868 roku firma Spadkobiercy Giesche nabyła pozostałe udziały (61 kuksów) kopalni „Bleischarley”, jak również po 31 kuksów kopalń „Gute Concordia”        i kopalni rudy cynku „Urzula”, za kwotę 261 000 talarów. Od tej daty kopalnia w całości należała do Spadkobierców Giesche.[8]